Historia Instytutu Obróbki Plastycznej
1948
W grudniu 1948 r. z inicjatywy Feliksa Tychowskiego, wybitnego inżyniera metalurgii i profesora Politechniki Poznańskiej, powstał Zakład Obróbki Bezwiórowej Głównego Instytutu Mechaniki (ZOB).
1952
W 1952 r. dzięki staraniom prof. Feliksa Tychowskiego doszło do usamodzielnienia się jednostki oraz podniesienia jej rangi do rangi instytutu. ZOB został przemianowany na Instytut Obróbki Plastycznej (INOP).
1959
W 1959 r. INOP przekształcono w Centralne Laboratorium Obróbki Plastycznej, a także utworzono przedstawicielstwa w Kielcach oraz Ustroniu. Kolejne lata to okres rozwoju kadry naukowo-badawczej, pierwszych osiągnięć w pracach badawczych, rozwoju nowych technologii oraz rozpoczęcia działalności wydawniczej.
1971
Dobre wyniki umożliwiły jednostce w 1971 r. ponowne uzyskanie rangi i nazwy Instytut Obróbki Plastycznej.
lata 70.
Lata 70. to okres ugruntowania pozycji jednostki w Polsce i dostosowywania jej do potrzeb przemysłu. W roku 1975 zatrudnienie w Instytucie osiągnęło swój najwyższy poziom – 524 pracowników.
lata 80.
W końcu lat 80. nastąpiło gwałtowne załamanie krajowego przemysłu, a co za tym idzie – zmniejszenie zapotrzebowania na prace i usługi Instytutu, co spowodowało w efekcie znaczną redukcję zatrudnienia.
lata 90.
W latach 90. działania badaczy INOP-u skupiały się na rozwoju kadry naukowej, poszerzeniu sieci kontaktów w krajowym biznesie, a także nawiązaniu współpracy z międzynarodowymi podmiotami, aby płynnie przejść czas transformacji ustrojowej. W 1991 r. rozpoczęto w Instytucie restrukturyzację, mającą na celu zwiększenie efektywności pracy oraz dostosowanie działalności jednostki do potrzeb wolnorynkowych. Lata 90. stanowiły czas rozwoju mało- i średnioseryjnej produkcji z wykorzystaniem uprzednio opracowanych technologii oraz zwiększenia współpracy z zagranicą w zakresie badań w postaci projektów bilateralnych, projektów PHARE, INCO-COPERNICUS i EUREKA.
lata 2000.
Po roku 2000 w INOP-ie poszerzono tematykę badawczą o technologię wytwarzania wyrobów z proszków metali oraz badania laboratoryjne nowych materiałów. Ponadto w tym czasie zintensyfikowano współpracę z gospodarką i nauką międzynarodową poprzez realizację projektów badawczych, m.in. w ramach: inicjatywy EUREKA, V, VI i VII Programu Ramowego Unii Europejskiej oraz Horyzontu 2020.
2019
1 kwietnia 2019 r. utworzono Sieć Badawczą Łukasiewicz, w której struktury wszedł Instytut Obróbki Plastycznej, mianowany jako Sieć Badawcza Łukasiewicz — Instytut Obróbki Plastycznej.
Zobacz, jak wyglądała dalsza historia Instytutu
w ramach Sieci Badawczej Łukasiewicz
Stanowisko do statycznych i zmęczeniowych badań wytrzymałościowych.
Elektronowy mikroskop skaningowy S4-10.
Wręczenie Certyfikatu Systemu Jakości. Rok 1997.
Narzędzia do obróbki plastycznej na trzonie pieca JONIMP 900/500.
Linia obróbki cieplnej drążków sterowniczych w atmosferach regulowanych w Hartowni Pracowni Obróbki Cieplnej.
Piec z pokrocznym trzonem typu PG-4S.
Zespół pieca muflowego PM z dysocjatorem AD5.
Urządzenie kuźnicze TR16 i odkuwka wału do silnika czołgowego.
Prostowarka hydrauliczna (wyprężarka).
Profilarka wieloklatkowa z obcinaniem wyrobów w biegu.
Automat WS51 do skośnego walcowania wierteł krętych o średnicach 3,0-5,0 mm.
Linia do badania trwałości narzędzi w tłocznikach wielotaktowych.
Stanowisko badawcze z prasą poziomą THC 17 do kształtowania końcówek rur.
Linia do przestrzennego gięcia belki czołowej wózka kolejowego.
Gniazdo badawczo-doświadczalne GSPM-75 do spiekania wyrobów z proszków metali w atmosferze zdysocjowanego amoniaku.
Maszyna wytrzymałościowa ZD-30 w Zakładzie Badania Metali.
Maszyna wytrzymałościowa ZD-10 w Zakładzie Badania Metali.
Maszyna Hille do badań tłoczności.
Mikroskop skaningowy Inspect S (FEI).
Piec JONIMP 900/500 do azotowania jonowego narzędzi i części maszyn.
Wyoblarka MWH-700.
Obecnie Instytut kontynuuje swoją działalność w strukturach Łukasiewicz — Poznańskiego Instytutu Technologicznego w ramach Centrum Zrównoważonej Gospodarki i Centrum Badań Laboratoryjnych.
